Ανάμεσα στους παράγοντες που εξηγούν τις βαρύτατες επιπτώσεις της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης στην ελληνική οικονομία ξεχωρίζουν συγκεκριμένες θεσμικές συνθήκες του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Η μελέτη επιχειρεί να ρίξει φως σε αυτές τις συνθήκες, θέτοντας ως ευρύτερο ερμηνευτικό πλαίσιο τη θεωρία των Acemoglou και Robinson για τις καταβολές της ευημερίας και της φτώχειας. Κατά την κρίσιμη καμπή των ετών 2010-2014, ο φαύλος κύκλος ανάμεσα στις θεσμικές παθογένειες και τα στοιχεία κλειστότητας της ελληνικής οικονομίας πέρασε σε χειρότερο αναβαθμό: κατάρρευση της πολιτικής αξιοπιστίας, εξασθένιση της κανονιστικής ποιότητας του Συντάγματος και σοβαρές διαταραχές στη λειτουργία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ανυπόφορη πλέον επιμονή της διαφθοράς, των πελατειακών σχέσεων και της διαπλοκής, καταλυτική πλέον αδιαφορία των ΜΜΕ για το συνταγματικό ρόλο τους.
Βέβαια, μία εκλογική ανατροπή, όπως αυτή του Ιανουαρίου 2015, δεν θα αρκούσε ποτέ από μόνη της να οδηγήσει σε αναστροφή τέτοιων εξελίξεων. Μετά την ενεργοποίηση του φαντασιακού και τις συμβολικές κινήσεις, τίθεται πάντα το ζήτημα της αποτελεσματικής ενεργοποίησης των θεσμών.